Hikâye yazarı. Gönen’de doğdu. Harp Okulu’nu bitirdi. Anadolu ve Rumeli’de subay olarak çalıştı (1903-1910). Askerlikten ayrılıp İstanbul’a yerleşti. Balkan Savaşı çıkınca tekrar orduya döndü. Yanya kuşatmasında esir düştü. 1913′te askerlikten yeniden ayrıldı. Kabataş Lisesi’nde ölünceye kadar dersler verdi. İstanbul’da öldü. Zincirlikuyu Mezarlığı’na gömüldü.
Servet-i Fünun edebiyatının anlaşılması güç olan diline karşı sâde Türkçe‘yi, halk dilini savundu. Ziya Gökalp ve Ali Canib (Yöntem) İle birlikte Millî Edebiyat’ı kurdu. Yeni Mecmua, Şâir ve Büyük Mecmua’da, konularını günlük hayattan, çocukluk ve askerlik hatıralarından, efsanelerden, halk fıkralarından ve tarihten alan hikayelerle savunduğu edebiyatın örneklerini verdi. Bâzı öykülerinde sosyal hayatın ve siyasî düşüncelerin tenkidi vardır.
Sağlığında Ashab-ı Kehfimiz (1918) Harem (1918) ve Efruz Bey (1919) kitaplarını çıkarmıştır. Ölümünden sonra Bilgi Yayınevi on cilt halinde hikâyelerinin tamamını yayımladı (1970-1971): 1. Efruz bey, 2. Eski Kahramanlar, 3. Bomba, 4. Harem, 5. Yüksek Ökçeler, 6. Kurumuş Ağaçlar, 7. Yalnız Efe, 8. Falaka, 9. Yüzakı, 10. Aşk Dalgası, 11. Beyaz Lâle., 12. Kaşağı Tahir Alangu’nun Ömer Seyfettin kitabı (1968) yazarı en iyi tanıtan kitaptır. F. A. Tansel de Ömer Seyfeddin’in şiirlerini yayımladı (1972). Millî Kütüphane, Ömer Seyfeddin Bibliyografyası bastırdı (1970).
Anasayfa 
